MI POETA SUGERIDO:   Arcadio López Casanova

LA OSCURA POTESTAD

“La puerta de la Casa está ya abierta
y alguien vela tus pasos más allá de la Noche”

Miras y sabes. Ya no sabes nada.
Y no miras: tus ojos están ciegos.
Oscura sombra mineral de juegos
de muerte. Oscura sombra sobre nada.

Existes tú, no existes. Nada es nada.
El mar desde la mar —¡Oh monasterio
funeral!— tañe acordes de salterio
tuyo, y tú ya no ves. ¿La vista? Nada

existe. Y tú no sabes. Y tú miras
el mar, la mar oscura, oscuras liras
de soledad, de soledad… Ya es tarde

para vivir, para vivir. No tienes
nada, no tienes nada. ¿Luz sostienes…?
En silo de templanza arde la tarde.

ELEXÍA POLA INFANCIA PRESENTIDA

Dixéronme: «Sé puro, nunca creas
o pranto nin na dór» e por min ía
derrubándose un mundo en ferventía
de metralla e furor, a maus ben cheas.
«Eres ceibe», escoitei, e con cadeas
atáronme a nenez, mais eu seguía
con todo na ledicia … (Ouh, lonxanía
do neno que viviu ñas miñas veas).
Neno que fun —dil quédame a lembranza—
aberto de cotío cara a espranza,
cara o tempo do amor tan desexado.
Home que son agora, xa vencido
na tristeza sin mais, home afundido
e no tempo da dór acoitelado.

O POETA CANTA O MAR CA SUA AMADA O FONDO

Para Mary Carmen

Devalabas ca tarde que se ía
no sonó do solpor esmorecendo;
soia ante as ondas fucheste perdendo,
-longo segredo meu que se esvaía-.
Preso eu tamen no ollar da lonxanía
nun algures fiquei mais non entendo
que mar perto de min foime traendo
dende aquela maná que nos cobría.
¡Outo segredo meu por tí levado!…
¿En que Tempo ancrarás?… (O mar calado
pérdese fondo en min e se silencia).
Tí sigues polas ondas mainamente
cara o albor i eu na tarde transparente
deixome ir enviso pra tua ausencia.

RECORDATORIO PARA LUIS PIMENTEL

Que antergo mar de noite en tí silencia
ise fondo rumor da sua longura;
por qué aberto ronsel a tarde pura
lenemente se esvai cara a tua ausencia.
Qué tempo te levou, viva presencia
alcendida de Deus, arboladura,
pra ise certo Non Ser ou pra isa escura
craridade mortal da sua eisistencia.
Qué velamios de sombra, silenciosos,
por lonxanos albores lumiosos,
rachan agora a mar desarbolada.
Todo te abranque, Luis, e te coroa
i un barco ergueito en luces longo ecoa
ala na onda de Deus, por tí abismada.
(Sonetos de Espranza presentida, 1965)

LUÍS PIMENTEL NA PRAZA MAIOR DE LUGO

Toda a vida fun deste velar
o Tempo na miña vila.

Día a día, ano
tras ano,
dende este balcón
que dá á Praza,
vin pasar de vagariño as horas
coma se badaladas fosen de sombra
caendo, e mancando
no meu sempre, ai!, sempre
canso corazón.

Todo, a cada intre, tiña
a súa melodía de acendidos silencios.
Os pasos quedos
sobre a pedra luída das rúas,
o espello de luces baixo os soportais,
o murmurio mollado
das fontes,
e aló embaixo, no milagre
verde da paisaxe,
a ponte de negros ollos
e o río de ondas grisallas
co seu devalo eterno…

No marmañar da fría mañá
do inverno,
na luz tépeda que viste
de primavera floral á Alameda,
no veludo de ouro e cinza
do outono sobre o Parque,
na cúpula do verán
acendida de azul e altas
coroas de paxaros,
así, case que nun abalo lene,
foise debullando o meu vivir
e naceron – tremecentes –
os meus pobres versos
(oh, este acougo, o tan doce acougo
do pequeño lugar de provincias!).

Pasiño a paso, pasiño
a paso,
esvaecíanse calmos os días
nas visitas de mañá ó Hospital,
nas delongadas charlas do café,
nos paseos á tardiña cos amigos
arredor da Muralla (un ir
que á vez é retornar)
e logo,
xa coas portas pechadas do meu refuxio,
a iluminada presenza da Amada,
as miñas pequenas cousas
– a lámpada, o retrato,
o reloxe -,
e velar, sempre un velar
no altar da Noite…
E agora, Señor, que queda xa, que queda

Praza Maior de Lugo
xa?

Canso, moi canso
sinto o meu corazón,
e rendidas están as miñas armas.
Dende este balcón que dá á Praza
oio o escuro silencio
da pedra nas rúas,
o apagado murmurio das fontes,
e pola Ponte, aló embaixo,
o quedo devalo do río que me vai
levando,
mentres nos arcos dos soportais
abre os seus ollos dee medo a Noite
e durme calada a miña vila
baixo un pano de loito.